Ο Τιτανικός βυθίστηκε επειδή οι θαλάσσιες συνθήκες ήταν υπερβολικά καλές
Τα περισσότερα πλοία που χάθηκαν στη θάλασσα, ήταν θύματα τεράστιων κυμάτων που προκαλούνται από τυφώνες ή μεγάλων καταιγίδων. Κι όμως ήταν η έλλειψη κυμάτων που συνέβαλε στην πρόσκρουση του Τιτανικού στο παγόβουνο στις 23:40 της 14ης Απριλίου 1912, και στη βύθιση του στις 15, πριν από εκατό χρόνια. Εκείνο το βράδυ ο καιρός και οι θαλάσσιες συνθήκες ήταν τέλειες – αλλά για τον Τιτανικό, θα λέγαμε ότι ήταν υπερβολικά τέλειες.
Δεν είχε καθόλου άνεμο, και ως εκ τούτου δεν υπήρχαν κύματα. Επικρατούσε μια επίπεδη ηρεμία. Ήταν επίσης μια σκοτεινή νύχτα χωρίς φεγγάρι, πράγμα που καθιστούσε δύσκολο το να δεις ένα παγόβουνο από απόσταση. Σε μια τέτοια νύχτα, τα κύματα θα είχαν κάνει το παγόβουνο περισσότερο ορατό. Ακόμη και μικρά κύματα θα είχαν προκαλέσει μια φωτεινή φωσφορίζουσα γραμμή γύρω από τη βάση του παγόβουνου, λόγω των εκατομμυρίων δινοφυκών που μαζεύονται στην επιφάνεια του ωκεανού τη νύχτα.
Αυτά τα μικροσκοπικά πλαγκτόν λάμπουν έντονα, ακόμη και με την παραμικρή ενόχληση. (Οι ναυτικοί έχουν δει αυτά τα δινόφυκα πολλές φορές όταν κωπηλατούν μέσω αυτών των υδάτων, αφού σε κάθε χτύπημα της θάλασσας προκαλείται μια λάμψη που γύρω από το κάθε κουπί). Από εκείνο το βράδυ, δεν υπήρχε καν ένα; ήπιο φούσκωμα που θα μπορούσε να προκαλέσει μια φωσφορίζουσα γραμμή γύρω από το παγόβουνο.
Αυτές ήταν εξαιρετικά σπάνιες συνθήκες για τον Βόρειο Ατλαντικό, Απρίλιο μήνα. Σε σχεδόν κάθε άλλη νύχτα το τεράστιο παγόβουνο θα μπορούσε πιθανότατα να έχει ειδωθεί από τους αξιωματικούς υπηρεσίας αρκετή ώρα πριν, που θα απέτρεπε στον Τιτανικό να αποφύγει τη μοιραία σύγκρουση.
Ο Τιτανικός θα εξαφανιστεί εντελώς μέσα σε 20 χρόνια
Φαίνεται πως ο Τιτανικός δε θα βρει την ησυχία του ούτε στον βυθό της θάλασσας. Ένα πρόσφατα ανακαλυφθέν είδος υδρόβιου βακτηρίου που τρώει τη σκουριά καταναλώνει αργά τους 50 000 τόνους σιδήρου που αποτελούν το βυθισμένο υπερωκεάνιο.
Οι ειδικοί πιστεύουν ότι αυτή η συνομοταξία μικροοργανισμών -που εξαιτίας των …διατροφικών της προτιμήσεων ονομάστηκε αλομονάδα του Τιτανικού (Halomonas titanicae)- θα καταπιεί τελικά το πλοίο, όπως ο ωκεανός έκανε πάντα με όλα τα πλοία. Ο Τιτανικός έχει ήδη αντέξει 100 χρόνια, αλλά οι προβλέψεις λένε ότι σε 15-20 χρόνια δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά ένας λεκές σκουριάς στο κάτω μέρος του Ατλαντικού.
Ο σκελετός-φάντασμα του κάποτε μεγαλειώδους υπερωκεάνιου στοιχειώνει τον πυθμένα των ωκεανών, όπως και τη συλλογική μας μνήμη. Το υποτίθεται «αβύθιστο» πλοίο χρησιμεύει ως μια ειρωνική προειδοποίηση κατά της υπερβολικής αυτοπεποίθησης.
Οι εν ζωή επιζώντες του Τιτανικού εξαφανίζονται επίσης σιγά-σιγά. Με όλες αυτές τις ζωντανές αποδείξεις να μας εγκαταλείπουν, με πολλά παιδιά σήμερα να μη γνωρίζουν καν για τον Τιτανικό, είναι πιθανό ότι μια μέρα ο Τιτανικός θα ξεχαστεί ως πολιτιστική μνήμη και οι λίγοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται θα πρέπει να ψάξουν κάπου μεταξύ της ιστορίας αγάπης του Τζακ και της Ρόουζ για να μάθουν για το μοιραίο αυτό γεγονός.
Τα κιάλια του πλοίου ήταν σε ένα κλειδωμένο κουτί χωρίς κλειδί!
Ο Lightoller ήταν ένας βετεράνος της θάλασσας από την ηλικία των 21. Ήταν ο β’ αξιωματικός και ο πλέον ανώτερος αξιωματικός που επιβίωσε από την βύθιση του Τιτανικού. Ήταν αργότερα ένας αξιωματικός του ναυτικού στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και επικεφαλής σκαφών στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στα του Τιτανικού, όμως, ο Lightoller επιβιβάστηκε για την ακρίβεια στο πλοίο στο Μπέλφαστ ως α’ αξιωματικός για τις θαλάσσιες δοκιμές. Ο καπετάνιος Smith έδωσε στον Henry Wilde τη θέση του επικεφαλής αξιωματικού κι έτσι ο William McMaster Murdoch υποβιβάστηκε σε α’ αξιωματικό και ο Lightoller σε β’ αξιωματικό.
Η καθυστερημένη αυτή αλλαγή προσωπικού άφησε εκτός ταξιδιού τον αρχικό β’ αξιωματικό, David Blair. Αυτό ήταν ένα πρόβλημα, επειδή ο Blair ήταν αυτός που είχε το κλειδί για το κουτί με τα κιάλια του πλοίου. Κάπως έτσι, το πλήρωμα κατέληξε να μην έχει καμία πρόσβαση στα κιάλια για ολόκληρο το ταξίδι. Ο Lightoller υποσχέθηκε να αγοράσει κιάλια από τη στιγμή που θα φτάναν στη Νέα Υόρκη. Εκ των υστέρων γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν τα κατάφεραν, και ότι τα εν λόγω κιάλια θα αποδεικνύονταν ζωτικής σημασίας για να μη χαθούν άδικα χιλιάδες ζωές.
Ένας του πληρώματος “τα έτσουξε” πριν πέσει στο παγωμένο νερό και επέζησε!
Ο Charles John Joughin ήταν ο αρχιμάγειρας επί του Τιτανικού, όταν απέπλευσε το 1912. Όταν το πλοίο χτύπησε το περίφημο παγόβουνο Charles ήταν εκτός υπηρεσίας και κοιμόταν. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του, αμέσως σηκώθηκε και άρχισε να κατεβάζει σωσίβιες λέμβους. Προμήθευε επίσης με τροφή εκείνους που πεινούσαν και είχαν πανικοβληθεί, προσπαθώντας να ηρεμήσει το φρικαρισμένο πλήθος. Λόγω της βοήθειας που προσέφερε και της θέσης του, του προσφέρθηκε μια θέση σε μια σωσίβια λέμβο, αλλά αυτός αρνήθηκε με την ελπίδα να βοηθήσει περισσότερους ανθρώπους.
O Charles ήταν βέβαιο ότι θα πεθάνει και έτσι αποφάσισε να πιει “μια γουλιά λικέρ”, από ένα μισογεμάτο μπουκάλι. Καθώς βυθιζόταν το πλοίο κρατήθηκε από ένα κάγκελο και κατέβηκε προς τα κάτω, έχοντας επισήμως αναγνωριστεί ως ο τελευταίος επιζών επιβάτης στο κατάστρωμα του Τιτανικού. Ενώ βρισκόταν στο νερό ισχυρίζεται ότι δε σταμάτησε να κωπηλατεί, ενώ, χάρη στο αλκοόλ, ίσα που αισθάνθηκε το κρύο. Αργότερα διασώθηκε καθώς βρισκόταν πάνω σε μια βάρκα που κατέρρεε. Αν και αυτό δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως μια διαφήμιση για τα οφέλη του αλκοόλ, παρ’ όλα αυτά στον Charles σίγουρα του έσωσε τη ζωή!
Η σκηνή όπου ένα ηλικιωμένο ζευγάρι αγκαλιάζεται ενώ το πλοίο βυθίζεται είναι πραγματική
Η ιστορία αυτή ισχύει κι έχει αν κάνει με τους τότες ιδιοκτήτες της εμπορικής αλυσίδας Macy’s. Τα ονόματά τους είναι Isidor Straus και Ida και η ιστορία τους είναι πράγματι αρκετά συγκινητική. Μεγαλωμένος στο νότο κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, ο Isidor θα πήγαινε στη Νέα Υόρκη, όπου θα άνοιγε από κοινού με τον αδελφό του ένα κατάστημα που πωλούσε πιάτα και ποτήρια.
Αφού έγινε αρκετά πλούσιος, ο Isidor παντρεύτηκε τη Rosalie Ida Blun, και σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες οι δύο τους ήταν αχώριστοι. Όταν χωρίζονταν έστελναν γράμματα κάθε μέρα και προσπάθησαν να βρίσκονται συνέχεια σε επικοινωνία. Οι Straus επιβιβάστηκαν στον Τιτανικό στο ταξίδι της επιστροφής τους από τη Γερμανία προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν, στις 14 Απριλίου 1912, το πλοίο χτύπησε ένα παγόβουνο.
Το ζευγάρι κατάφερε να φτάσει σε μια σωσίβια λέμβο, αλλά η Ida αρνήθηκε να επιβιβαστεί διακηρύσσοντας, “εγώ δεν θα αποχωριστώ από το σύζυγό μου. Όπως έχουμε ζήσει, έτσι και θα πεθάνουμε μαζί”. Όταν αντίστοιχα ένας αξιωματικός προσέφερε στον Isidor μια θέση δίπλα στη σύζυγό του, αρνήθηκε, δίνοντας την θέση του στην καμαριέρα της συζύγου του.
Το ζευγάρι στη συνέχεια κατευθύνθηκε στο πίσω μέρος του πανικόβλητου πλήθους και εθεάθησαν για τελευταία φορά να κάθονται μαζί σε καρέκλες στο κατάστρωμα του πλοίου, κρατώντας ήρεμα τα χέρια τους, μέχρι που ένα τεράστιο κύμα τους πέταξε στη θάλασσα. Σήμερα ένα μνημείο για την Ida και τον Isidor μπορεί να το δει κανείς στον κύριο όροφο του Macy’s Department Store στο Μανχάταν.
Ο μόνος Ιάπωνας επιβάτης επέζησε και γι’ αυτό ντρεπόταν το υπόλοιπο της ζωής του
Ο Masabumi Hosono ήταν ο μόνος Ιάπωνας πολίτης στο κατάστρωμα του Τιτανικού. Ήταν ένας δημόσιος υπάλληλος που εργαζόταν για το ιαπωνικό Υπουργείο Μεταφορών και βρισκόταν σε μια αποστολή στη Ρωσία και το Λονδίνο. Από εκεί ήταν που επιβιβάστηκε στον Τιτανικό σαν επιβάτης β’ κατηγορίας. Ένας υπάλληλος τον ξύπνησε όταν ο Τιτανικός είχε ήδη χτυπήσει το παγόβουνο. Έφτασε μέχρι το κατάστρωμα, όπου είδε με αγωνία πώς οι σωσίβιες λέμβοι άρχιζαν να τελειώνουν.
Στη συνέχεια, η τύχη του χαμογέλασε: Μια από τις τελευταίες δυο βάρκες είχε χώρο για δύο ακόμα άτομα. Περιγράφει τον τρόμο του τι είδε από τη λέμβο που ήταν μόλις 200 μέτρα από τον Τιτανικό, καθώς αυτός βούλιαζε: υπήρχαν “φριχτά ουρλιαχτά και κραυγές εκείνων που πνίγονταν στο νερό”. Όταν έφτασε στις ΗΠΑ, πήγε στο Σαν Φρανσίσκο, όπου απέκτησε το παρατσούκλι “τυχερό αγόρι της Ιαπωνίας”.
Στην αρχή, τα περιοδικά στο Τόκιο έπαιζαν την ιστορία του και τον κυνηγούσαν για φωτογραφίες. Σύντομα, όμως, είδε τον εαυτό του να γίνεται αντικείμενο δημόσιας κατακραυγής. Ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος της λέμβου τον περιέγραψε ως «λαθρεπιβάτη που πρέπει να είχε μεταμφιεστεί γυναίκα για να καταφέρει να επιβιβαστεί”.
Ο άνθρωπος έχασε προσωρινά τη δουλειά του και καταδικάστηκε ως δειλός από τον Τύπο. Τα σχολικά βιβλία τον περιέγραφαν ως άτιμο και ανήθικο. Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι στην Ιαπωνία σκέφτηκαν ότι πρόδιδε το πνεύμα της αυτοθυσίας των σαμουράι. Οι συμπατριώτες του πίστευαν ότι έπρεπε να βουλιάξει μαζί με το πλοίο. `Ο άνθρωπος έζησε το υπόλοιπο της ζωής του μέσα στην ντροπή, και η κακή του φήμη στοίχειωνε την οικογένειά του για τα επόμενα χρόνια.
